پشت درب خانه‌ات بر خاک، صورت می‌کشم            تا که تحویلم بگیری، از تو منت می‌کشم

بـنـدگـان مـخـلـصت آمـادۀ مـهـمـانی‌اند            آن قدر خالی‌ست دستانم، خجالت می‌کشم

غفلتم باعث شد از چشمت بیافتم با گناه            هرچه خواری می‌کشم از دست غفلت می‌کشم

کور خوانده نفسِ اماره، دلم دست علی‌ست            هرچه هم باشم مگر دست از ولایت می‌کشم؟

با ولای مـرتـضی آقای این عـالـم شـدم            بی‌علی یک لحظه هم باشم، حقارت می‌کشم

دور ماندم از وطن، از صحن ایوان نجف            یاد انگور ضریحش، آهِ حسرت می‌کشم

تا که چشمم تر شود یاد لب خشک حسین            جای سرمه، بر دو چشمم خاک تربت می‌کشم

دور از هیئت شدن یعنی نفس تنگیِ من            زیر این پرچم، نفس، آرام و راحت می‌کشم

یک توسـل بر رقـیه حاجـتـم را می‌دهد            بی‌خودی گاهی پیِ حاجت، ریاضت می‌کشم

دیده‌ای بابا مرا؟! هـمراه عمه‌های خود            در سنـین کـودکی درد اسـارت می‌کشم

چند جای اسـتخـوان‌های نحـیـفم له شده            هر تکانی می‌خورد جسمم، مشقت می‌کشم

چند روزی می‌شود چیزی نگفتم با کسی            من خجالت از سخن گفتن به لکنت، می‌کشم